De facebookers hebben t al gezien.. maar nu ook voor de waar ben jij.nu-ers: prima geslapen in t hotel en weer fijn op pad. Op t moment dat ik dit verslagje begin te schrijven nog 240 kilometer naar santiago. Ik heb nog zo’n 11 dagen. Geniet met volle teugen.. en dat gaat een beetje ten koste van t tempo maar hey; was ik hier niet om mijn eigen grenzen te herkennen en erkennen?? Dat wordt dus ergens een bus of een trein om in ieder geval de laatste 100 km tot aan santiago te voet te kunnen volbrengen.
Acda en de munnik zongen “ik heb een plan, ik maak nooit meer een plan”, en dat is nergens meer van toepassing dan hier.. per dag bekijken is t best en dan nog is t maar de vraag of de benen t doen. Nu in deze 2e week ga ik dat een beetje onder de knie krijgen :-) van t spookhotel loop ik naar astorga, van astorga naar el ganso.
Ben bijna op t hoogste punt van mijn camino, 1500 meter. T stijgt en t stijgt en t stijgt… Maar ik doe t op mijn gemak.. voor iemand voor wie de Brienenoordbrug al een berg is, is een pad met keien naar 1500 meter een uitdaging. Ik heb de klim in stukken gehakt. Eerst naar el ganso waar ik een prima kamer heb gereserveerd. Bijna een appartement. Bij aankomst eerst een duitse dame uit de greppel gevist die zichtbaar ziek was en stond over te geven. Of er een bus reed, vroeg ze toen ze weer een beetje bij de mensen was… tja, geen idee. Ik heb haar overgedragen aan de herberg eigenaar en niet meer gezien. Zal wel goed gekomen zijn. El ganso heeft geloof ik 20 bewoners en dankt bestaansrecht nog uitsluitend aan de camino. Ik geniet van heerlijke douche en dito bed met dekbed. Heerlijk. Met mijn eigen lakenzak in de herbergen zit ik steeds in de knoop. Paar keer draaien en ik zit erin vast als in een dwangbuis. De volgende dag naar rabanal. Slechts 7 km maar wel omhoog. Ik dacht ergen gelezen te hebben dat rabanal een groter stadje was. Groter wel, stadje niet. 60 inwoners hier. Ik heb een pensionkamer met prima bed en gedeeld superschoon sanitair. De eigenaar heet me hartelijk welkom en via google translate hebben we een leuk geprek.. hij doet echt zijn best in t engels en vraagt ook hoe hij dingen t best kan zeggen. Dat wil ik dan weer over t spaans weten.. heel leuk. Ik lanterfant in de tuin van het kerkje, eet lekker, lees een boek en ga bijtijds slapen want de volgende dag t laatste stuk vd klim. Van rabanal naar foncebadon naar t ijzeren kruis. Daar kun je een steen achterlaten die je van thuis hebt meegenomen als symbool voor t weggooien van alles waar je last van had. Gooi je zorgen weg zeg maar. Nou had ik genoeg bagage mee, dus geen steen…
T was een pittig stuk omhoog. Bij cruz de ferro kom ik drie nederlandse dames tegen. We doen ff foto-shoot op de top en ik denk dan “eindelijk naar beneden”. Nou dat deed t een paar kilometer .. toen kwam er nog een venijnige klim en een supersteile afdaling. Wat was ik trots op mezelf toen ik eindelijk t dorp el acebo bereikt. Kapot maar zo voldaan. De herberg heeft een zwembad. Zo lekker voor de pootjes. Ik loop hier ineens weer mette uit denemarken tegen t lijf en de enorm snurkende amerikaan met wie ik - ik weet al niet eens meer in welk dorp - ik een kamer heb gedeeld. Aanspraak genoeg dus.
De voeten zijn na vandaag wel redelijk op. De benen doen t supergoed. Dr jansen en co en de fysio hebben op 13 september vorig jaar en t afgelopen jaar puik werk afgeleverd.. en ik heb er trouwens zelf ook hard aan gewerkt. Strakkies lekkere maaltijd.. en vroeg mandje in kamer met 8 vandaag.. maar eigenlijk slaap ik overal. Morgen naar ponferada… als ik daar ben heb ik zo’n180 kilometer in de benen zitten….
Laterz