Dagje treinen

Dagje treinen

Zoals eerder al vermeld: ik geniet met volle teugen. En dat gaat ten koste van t tempo. In de positieve zin overigens. Ik loop me niet over de kop en neem tijd om ook eens om me heen te kijken in plaats van alleen naar de grond waar ik mijn voeten zet om niet te vallen.. maar dat betekent dat ik een stukje moet bussen of treinen…
Er zit inmiddels ruim 185 kilometer in de benen. In Ponferrada is een treinstation en dit is een mooi punt een stuk camino over te slaan. En aangezien ook -ondanks t gas terug en t genieten - mijn lijf schreeuwt om even rust (en was niet een van de opdrachten “luister naar je lijf”?) - stap ik hier op de trein naar Sarria. Vanaf daar is t nog 115 kilometer naar santiago. Mooie afstand voor de laatste 8 dagen. Zit trouwens nog een venijnig stukje klimmen in. Een makkie gaat t niet worden.
Ik ben om 8 uur op t station. Via de spaanse 9292ov-site heb ik geconstateerd dat de rechtstreekse treinen alleen om half 5 en half 7 ‘s ochtends gaan. Dat is me te gek op een rustdag. Ik doe t traject met een overstap in Monforte de Lemos. Duurt wel ff want van Montforte gaat niet elk half uur een trein naar Sarria, maar wat zou t. Tis rustdag. Heb de hele rit opgeschreven voor t geval men aan t loket alleen spaans spreekt. Nou…. Aan t loket zat niemand om 8 uur. Althans.. zo leek t toen ik aankwam. Er was wel een kaartjes-verkoop-meneer maar die zat niet op zijn plek…. Hij zat - echt waar - in een hoekje te slapen :-) :-). Ik eerst nog bescheiden “hola”.. geen reactie. Iets luider “hola, buenas dias”... weer geen reactie. Dus maar: HOLA BUENAS DIAS SENOR!!!...... er ging - zoals onze hera dat ook kan - 1 wenkbrauw omhoog en 1 oog open en ik zag m schrikken … “een klant aarghhh”. Toch herstelt ie zich snel. Hij blijkt alleen spaans te spreken maar dat briefje van mij werkt perfect. Hij begint op zijn computer te rammelen en t kaartje voor t eerst stuk wordt geprint en spuugt de automaat uit. Kaartje nummer twee levert een storing op in de computer… hoe herkenbaar, t lijkt mijn apparaat op kantoor wel. Of zou er toch een kern van waarheid zitten in t gezegde “de computer past zich aan aan de gebruiker” en vond de zijne t net tijd voor een dutje :-)? Anyway… hij zet t apparaat uit en weer aan, start de boel opnieuw op (want dat zal ook t advies altijd wel zijn van de spaanse afdeling systeembeheer) en 10 minuten later ben ik ook voorzien van kaartje nummer twee.
De spaanse ns rijdt de trajecten slechts een paar keer per dag maar ook hier vertraging. Mijn trein gaat gewoon een half uur later want de trein uit leon heeft vertraging en daar zitten overstappers in voor deze trein… we wachten dus tot ze er zijn. Eenmaal op weg is t genieten. Tussen de bergen door, mooi groen overal, langs een prachtige rivier, kleine stationnetjes… prachtig. De rit duurt 2 uur maar had van mij de hele dag mogen duren. Wat is t hier mooi. Na anderhalf uur wachten op mijn 2e trein volgt nog een half uur prachtig uitzicht naar sarria. Ik zie wel dat t hier nog lang niet vlak is dus de komende dagen kan ik nog aan de bak.
Heb een kamer in een pension geboekt. Lekker hoor, gewoon eigen kamer en echt beddengoed en een gewone handdoek.. vanaf t treinstation loop ik even t dorpje in. Beetje rondkijken en zet dan google maps aan voor de route naar t pension. Volgens de beschrijving zou t op de camino moeten liggen maar ik hou toch maps er maar bij. Straks loop ik t voorbij was mijn gedachte. En ja hoor… op een t-kruising gaat de camino naar rechts en de route naar t pension naar links. Gelukkig maar dacht ik nog.. je zal t missen. Die weg naar links gaat overigens steil omhoog dus ik zwoeg en ploeter naar boven. Daar sta ik voor de brandweer kazerne, geen pension te zien. Gevraagd en niemand weet t… shit. Ik zal toch niet iets hebben geboekt dat niet bestaat?? Neeeee, booking.com. dat kan bijna niet verkeerd gaan. Eerder vandaag was ik ge-appt door ene javier van t pension. Of ik een kingsize tweepersoonsbed wilde of 2 eenpersoonsbedden. Dus ik heb een nummer. Appen dan maar weer met Javier dat ik dat kingsize bed graag wil beslapen maar dat ik dan eerst zijn pension moet vinden. Kun je me helpen ik sta bij de brandweer. Ik krijg direct reactie. Blijf daar … mijn collega komt eraan. Paar minuutjes….
Minuut of 7 later komt een dikke auto voorrijden.. toetert naar me. Stapt een man uit .. “hello, you monica??” hij stelt zich voor als Carlos. Ik moet instappen want t is nog best ver .. galant neemt ie mijn tas en stokken over en houdt de deur open. Ik meen “goed volk” te bespeuren in deze Carlos dus ik stap maar in. Hij legt uit.. google maps plaatst ons pension op de verkeerde plek op de kaart. Je bent niet de 1e die we hier ophalen. Ik blijf toch beetje opletten. In een auto bij een vreemde vent en we rijden over allerlei smalle landweggetjes. Ondertussen belt ie nog net iemand en ik hoor m een paar keer zeggen dat een chica ergens naartoe brengt… de route die hij neemt leidt naar t volgende dorp op de camino en dat stelt me gerust. 10 minuten later staan we voor een prachtig huis met dito uitzicht. Hij draagt weer mijn tas - heerlijk, zou ie ook voor me uit willen lopen met die tas naar santiago?” - en brengt me naar kamer 101 op de 1e verdieping. Er zijn 4 kamers en er zijn al een chinese mevrouw en amerikaanse meneer ingekwartierd. We delen een badkamer met enorm bad. In alle accommodaties tot nu toe- ook de herbergen - is t sanitair enorm proper. Heel fijn.
Bij de buren - een herberg met camping - geniet ik na de ‘avonturen’ van deze dag van een heerlijk maaltje… lekker met manchegokaas en mijn favo dessert natillas (gewoon vanillevla met kaneel en een biscuitje erin). Nog even een verslagje schrijven en dan lekker lang genieten van t kingsize bed… morgen weer kilometers maken.